شبکه‌های بی‌سیم بدون ساختار

تکنولوژی شبکه‌های بی‌سیم، با استفاده از انتقال داده‌ها توسط اموج رادیویی، در ساده ‌ترین صورت، به تجهیزات سخت‌افزاری امکان می‌دهد تا بدون‌استفاده از بسترهای فیزیکی همچون سیم و کابل، با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. این شبکه‌ها بازه‌ی وسیعی از کاربردها، از ساختارهای پیچیده‌یی چون شبکه‌های بی‌سیم سلولی - که اغلب برای تلفن‌های همراه استفاده می‌شود- و شبکه‌های محلی بی‌سیم (WLAN – Wireless LAN) گرفته تا انوع ساده‌یی چون هدفون‌های بی‌سیم، را شامل می‌شوند. از سوی دیگر با احتساب امواجی همچون مادون قرمز، تمامی تجهیزاتی که از امواج مادون قرمز نیز استفاده می‌کنند، مانند صفحه کلید‌ها، ماوس‌ها و برخی از گوشی‌های همراه، در این دسته‌بندی جای می‌گیرند. طبیعی‌ترین مزیت استفاده از این شبکه‌ها عدم نیاز به ساختار فیزیکی و امکان نقل و انتقال تجهیزات متصل به این‌گونه شبکه‌ها و هم‌چنین امکان ایجاد تغییر در ساختار مجازی آن‌هاست. از نظر ابعاد ساختاری، این شبکه‌ها به سه دسته تقسیم می‌گردند : WWAN، WLAN و WPAN.

(Wireess prrsonal Area Networks) WPANS :

این نوع از شبکه‌های بی‌سیم مربوط به اتصال مولفه های یک کامپیوتر با استفاده از امواج رادیوی برد کوتاه است. تقریباً هر کامپیوتر دارای ابزارهای جانبی مانند مانیتور، صفحه کلید، چاپگر و کیس می باشد که ممکن است در اتصال از طریق کابل با شکل مواجه شوند، بنابراین کاربران جدید در اتصال آنها با مشکل مواجه می شوند. بعضی از شرکت ها با یک شبکه ی بی سیم کوچک به نام Blaetooch این مولفه ها را بدون سیم به هم متصل می کنند. دو تکنولوژی مورد استفاده برای این شبکه ها عبارتند از: IP(Infrared) و Blurtooth (LEE 802.15) می باشد که مجوز ارتباط در محیطی حدود ۹۰ متر را می دهد. البته در IC نیاز به ارتباط مستقیم بوده و محدودیت مسافت وجود دارد.

WLANS:

این نوع از شبکه‌های بی‌سیم برای کاربرانی محلی از جمله محیط های دانشگاهی (Campus) یا آزمایشگاهها که نیاز به استفاده از اینترنت دارند، مفید می باشد. + در این حالت اگر تعداد کاربران محدود باشند و سیستم ها به اندازه کافی به هم نزدیک باشند می توان بدون استفاده از Access Pornt این ارتباط را برقرار نمود. + در این سیستم های کامپیوتر دارای یک مودم رادیویی و آنتن با کارت بی سیم می باشد که از طرف آن می توانند با کامپیوترهای دیگر ارتباط برقرار کند.

در یک ساختار WLAN، یک دستگاه فرستنده و گیرنده مرکزی، Access Point(AP) خوانده می‌شود. AP با استفاده از کابل شبکه استاندارد به شبکه محلی سیمی متصل می‌گردد. در حالت ساده،‌ گیرنده AP وظیفه دریافت، ذخیره و ارسال داده را بین شبکه محلی سیمی و WLAN بعهده دارد. AP با آنتنی که به آن متصل است، می‌تواند در محل مرتفع و یا هر مکانی که امکان ارتباط بهتر را فراهم می‌کند، نصب شود.

هر کاربر می‌تواند از طریق یک کارت شبکه بی‌سیم (Wireless Adapter) به سیستم WLAN متصل شود. این کارت‌ها به صورت استاندارد برای رایانه‌های شخصی و کیفی ساخته می‌شوند. کارت WLAN به عنوان واسطی بین سیستم عامل شبکه کاربر و امواج دریافتی از آنتن عمل می‌کند. سیستم عامل شبکه عملاً درگیر چگونگی ارتباط ایجاد شده نخواهد بود.

امروزه استاندارد غالب در شبکه‌های WLAN، IEEE۸۰۲.۱۱ می‌باشد. گروهی که بر روی این استاندارد کار می‌کند در سال ۱۹۹۰ با هدف توسعه استاندارد جهانی شبکه‌ سازی بی‌سیم با سرعت انتقال ۱ تا ۲ مگابیت در ثانیه شکل گرفت. استاندارد مذکور با نام IEEE۸۰۲.۱۱a شناخته می‌شود. استاندارد IEEE۸۰۲.۱۱b که جدیدتر است، سرعت انتقال را تا ۵/۵ و ۱۱مگابیت در ثانیه می‌افزاید.

WMANS:

توسط این تکنولوژی ارتباط بین چندین شبکه یا ساختمان در یک شهر برقرار می شود. برای راه اندازی backup آنها می توان از خطوط اجاره ای، فیبر نوری یا کابل های مسی نیز استفاده نمود.

WWANS:

برای شبکه هایی با فواصل زیاد مانند ارتباط بین شهرها با کشورها بکار می رود. این ارتباط از طریق آنتن های بی سیم یا ماهواره ها صورت می پذیرد. شبکه رادیویی که برای تلفن های سلوی بکار می رود، نمونه ای از سیستم های بی سیم می باشند. شبکه های بی سیم سلوی از جهاتی شبیه LANهای بی سیم هستند با این تفاوت که مسافت ها طولانی بوده و نرخ انتقال بیت ها کمتر است.