مدل OSI چیست؟

مدل اتصال سیستم های باز (OSI) هفت لایه را توصیف می کند که سیستم های کامپیوتری برای برقراری ارتباط از طریق یک شبکه استفاده می کنند. این اولین مدل استاندارد برای ارتباطات شبکه ای بود که در اوایل دهه ۱۹۸۰ توسط همه شرکت های بزرگ کامپیوتری و مخابراتی پذیرفته شد.

OSI در سال ۱۹۸۳ توسط نمایندگان شرکت های بزرگ کامپیوتر و مخابرات معرفی شد و در سال ۱۹۸۴ توسط ISO به عنوان یک استاندارد بین المللی پذیرفته شد.

اینترنت مدرن مبتنی بر OSI نیست، بلکه بر اساس مدل ساده‌تر TCP/IP است. با این حال، مدل ۷ لایه OSI هنوز به طور گسترده استفاده می شود، زیرا به تجسم و برقراری ارتباط نحوه عملکرد شبکه ها کمک می کند و به جداسازی و عیب یابی مشکلات شبکه کمک می کند.

مزایای این مدل

مدل OSI به کاربران و اپراتورهای شبکه های کامپیوتری کمک می کند:

سخت افزار و نرم افزار مورد نیاز برای ساخت شبکه خود را تعیین کنید.

درک و ارتباط فرآیندی که توسط اجزای ارتباطی در یک شبکه دنبال می شود.

با شناسایی اینکه کدام لایه شبکه باعث ایجاد مشکل می شود و تمرکز تلاش ها روی آن لایه، عیب یابی را انجام دهید.

لایه های مدل OSI

لایه فیزیکی: لایه فیزیکی مسئول کابل فیزیکی یا اتصال بی سیم بین گره های شبکه است. این کانکتور، کابل برق یا فناوری بی‌سیم را که دستگاه‌ها را به هم متصل می‌کند، تعریف می‌کند، و مسئول انتقال داده‌های خام است که به سادگی مجموعه‌ای از ۰ و ۱ است، در حالی که مراقبت از کنترل نرخ بیت است.

لایه پیوند داده: لایه پیوند داده، یک ارتباط بین دو گره متصل به فیزیکی در یک شبکه برقرار می کند و پایان می دهد. بسته ها را به فریم تقسیم می کند و آنها را از مبدا به مقصد می فرستد. این لایه از دو بخش تشکیل شده است: Logical Link Control (LLC) که پروتکل های شبکه را شناسایی می کند، بررسی خطا را انجام می دهد و فریم ها را همگام می کند و کنترل دسترسی رسانه (MAC) که از آدرس های MAC برای اتصال دستگاه ها و تعریف مجوز برای انتقال و دریافت داده ها استفاده می کند.

لایه شبکه: لایه شبکه دو عملکرد اصلی دارد. یکی تقسیم کردن بخش ها به بسته های شبکه و مونتاژ مجدد بسته ها در انتهای گیرنده است. مورد دیگر مسیریابی بسته ها با کشف بهترین مسیر در یک شبکه فیزیکی است. لایه شبکه از آدرس های شبکه (معمولاً آدرس های پروتکل اینترنت) برای مسیریابی بسته ها به گره مقصد استفاده می کند.

لایه حمل و نقل: لایه انتقال داده های منتقل شده در لایه نشست را می گیرد و آن را به بخش هایی در انتهای فرستنده تقسیم می کند. این مسئول مونتاژ مجدد بخش ها در انتهای گیرنده، تبدیل آن به داده های قابل استفاده توسط لایه نشست است. لایه انتقال، کنترل جریان را انجام می دهد، داده ها را با سرعتی که با سرعت اتصال دستگاه گیرنده مطابقت دارد ارسال می کند، و خطا را کنترل می کند، بررسی می کند که آیا داده ها اشتباه دریافت شده اند و اگر نه، دوباره آن را درخواست می کنند.

لایه جلسه: لایه نشست کانال های ارتباطی به نام جلسات را بین دستگاه ها ایجاد می کند. مسئول باز کردن جلسات، حصول اطمینان از باز ماندن و عملکرد آنها در حین انتقال داده ها، و بستن آنها پس از پایان ارتباط است. لایه جلسه همچنین می‌تواند در حین انتقال داده، نقاط بازرسی را تعیین کند—اگر جلسه قطع شود، دستگاه‌ها می‌توانند انتقال داده‌ها را از آخرین نقطه بازرسی از سر بگیرند.

 لایه نمایشی: لایه ارائه داده ها را برای لایه برنامه آماده می کند. این تعریف می کند که چگونه دو دستگاه باید داده ها را رمزگذاری و فشرده کنند تا از طرف دیگر به درستی دریافت شوند. لایه ارائه، داده های ارسال شده توسط لایه برنامه را می گیرد و آن را برای انتقال در لایه جلسه آماده می کند.

لایه برنامه: لایه برنامه توسط نرم افزارهای کاربر نهایی مانند مرورگرهای وب و کلاینت های ایمیل استفاده می شود. پروتکل هایی را فراهم می کند که به نرم افزار اجازه می دهد اطلاعات را ارسال و دریافت کند و داده های معنی دار را به کاربران ارائه دهد. چند نمونه از پروتکل های لایه کاربردی عبارتند از: پروتکل انتقال ابرمتن (HTTP)، پروتکل انتقال فایل (FTP)، پروتکل اداره پست (POP)، پروتکل انتقال نامه ساده (SMTP) و سیستم نام دامنه (DNS).